Ella Hope Vernon

Odama çıkıp eşyalarımı toplamaya başladım. Yine herşeyi mahvetmiştim. Burdan gitmem gerekiyordu. Hem de hemen.

Bir hafta önce en yakın arkadaşım Jessica'nın sevgilisi Dylan'la 'birşeyler' yaşamıştık. Sınıf arkadaşlarımızdan biri olan Eric'in partisinde birbirimize sırılsıklam aşık olduğumuzu fark etmiştik. Zaten o ara Jess ve Dylan da ayrılmıştı.

Ama yine de bunun çok yanlış olduğunun farkındaydım. O benim en yakın arkadaşımdı. O yüzden 2 gün önce Dylan'la ilişkimi kesmiştim ve onlar tekrar barışıp eski mutlu hayatlarına dönmüşlerdi. Herşey tekrar olması gerektiği gibi normaldi.

Ta ki birileri Dylan'la aramızda olanları Jess'e söyleyene kadar.

Okulda gerçekten çok büyük bir kavga etmiştik. Şimdi herkes benden nefret ediyordu. Eve gelince ilk işim annemle konuşmak ve burdan gitmek istediğimi söylemek olmuştu. Başka bir okula hatta başka bir şehire...

Kapımın kulpunun hareket etmesiyle ürperdim. Gelen Jessica'ydı. Gözleri ağlamaktan şişmiş ve kızarmıştı. Sabahki kavgamızdan çok farklı görünüyordu.

"Bunu nasıl yapabildin?!" sesi titriyordu. Hala ağlamamak için kendini zor tuttuğunu anladım.

"Jess... Ben... Çok üzgünüm." Benim de gözlerim dolmuştu. Ama haklıydı. Böyle birşeyyi nasıl yapabilmiştim? Her ne kadar Dylan'a aşık olsamda Jess benim en yakın arkadaşımdı.

"Üzgün olmadığı biliyorum! Kes artık yalan söylemeyi!" Bir anda tavırları değişmişti. Ateş saçan gözlerle bana baktı. Sonra bakışları yatağımın üstündeki bavuluma kaydı. "Ahh gidiyorsun demek. Gerçekten bu, şuana kadar verdiğin en doğru karar Ella."

"Bak gerçekten bir daha hayatınızı girmeyeceğime yemin ediyorum. Sen ve Dylan--"

"Dylan mı? Bu olanlardan sonra hala onunla beraber olabileceğimi mi düşünüyorsun?!" Derin bir nefes alıp devam etti. "Aslında, biliyordum! Her zaman aranızda özel birşeyler olduğunu biliyordum! Sadece inanmak istemedim. Çünkü senin böyle birşey yapmayacağından emindim!"

Cevap veremedim. Lanet olsun! Bu olayların ne kadar kötü bir hal aldığıyla ilgili kendime gelmem için birilerinin bunu yüzüme haykırması mı gerekiyordu?! Bu işe hiç başlamamalıydım. Tam bir aptalım!

Bir süre daha cevap vermemi bekledi. Ama ne diyebilirdim ki?

"Biliyor musun, bu sefer gerçekten sana inanmak istiyorum. Bir daha geri dönmeyeceğine. Umarım bu söylediğin duğrudur. Çünkü artık tek umrumda olan şey o."Son kez bana bakıp kapıyı çarparak çıktı.

Evet, bir daha asla Los Angeles'a geri dönmeyecektim. Neyseki araştırmalarım sonucu nereye gideceğime karar vermiştim; New York. Orda Constance Billard adlı bir kız okuluna gidecektim.

Kim oldumu bilmeyen insanlarla yeni bir başlangıç yapabilirdim. Yeni bir okul, yeni bir şehir, hatta yeni bir kişilikle...